Eén van de meest geprezen online shooters maakt dan eindelijk zijn opwachting op de PlayStation 3. Na een uitstel van maar liefst 5 maanden verschijnt nu dan eindelijk SOCOM: Confrontation bij ons in de rekken, en dat zal een hele hoop fans van het genre blij gaan maken. De game gaat weer gedeeltelijk terug naar zijn beginselen door dingen als voertuigen achterwege te laten, en vooral de SOCOM 2 fans zouden zich op hun gemak moeten voelen bij deze nieuwe titel. Weet SOCOM: Confrontation de enorme fanbase van de franchise te behouden, of is de game toch niet zo goed als gedacht? Dat lees je in deze review.

Zipper is no more

Ten eerste ligt de ontwikkeling van de game niet meer bij de ontwikkelaar welke de titel van origine groot heeft gemaakt, Slant Six verzorgt ditmaal het nieuwe deel in de franchise, dit in plaats van het inmiddels welbekende Zipper Interactive. De eerste grote stap die het bedrijf heeft gemaakt is het weglaten van een singleplayer modus, de focus ligt ditmaal volledig op de multiplayer modus, en dat kan natuurlijk wel eens voor problemen zorgen. De multiplayer zal dan ook van een flink kaliber moeten zijn om het ontbreken van een singleplayer te kunnen compenseren. Maar daar later meer over.

Een eerste indruk

Zonder een echt duidelijke uitleg start je het eerste potje, waar je hoogstwaarschijnlijk hard in het stof mag bijten. De controls wijken behoorlijk af met de meeste games van deze generatie, maar met een goede ’tutorial’ zou dit niks uit hoeven te maken. Het feit is echter dat deze ’tutorial’ ontbreekt, iets wat tijdens de eerste potjes alleen maar frustratie opwekt. Niemand wil immers een negatieve kill/dead verhouding krijgen, maar wanneer je net begint met de game zal je toch merken dat je behoorlijk veel gedood zal worden. Gezien de controls niet ‘bekend’ voor je zijn en je niet eerst kunt oefenen in een singleplayer modus, zal je regelmatig vol gepompt worden met lood en terug gaan schieten met de verkeerde knoppen.

Het rankingsysteem is echter de grootste flop van het spel, Slant Six heeft zich laten inspireren door het zogeheten ‘Elo Rating Systeem’ wat bedacht is door een beroemd schaker. Dit ranking systeem staat ook wel bekend als ‘FIDE-Rating’ en is een veelgebruikt systeem bij de denksporten waaronder dus ook het schaken. Qua ranking is er echter geen touw aan vast te knopen, en hetgeen wat er voor zorgt dat je een rank verdient is al absoluut niet duidelijk. Ook is het ‘unlocken’ van nieuwe wapens niet helemaal duidelijk. Je start met een redelijk arsenaal aan geweren, pistolen, granaten et cetera, maar de enige manier om één van de vijf nieuwe wapens te krijgen is door een clan te joinen van weer een bepaald nationaliteit. Zo krijg je door het joinen van een Franse clan het Famas G2 geweer. Al zal merendeel van de spelers zich nooit aansluiten bij een clan waar de speler niet de nationaliteit van heeft, en dus nooit één van deze nieuwe wapens kunnen gebruiken.

Graphics

Grafisch is S:C redelijk oké, al kon er met gemak wat meer uit de PlayStation 3’s hardware worden gehaald. Wanneer je eenmaal lekker in een potje zit valt het echter allemaal wel mee en passen de graphics toch wel goed bij de game. Toch stikt het wel van de grafische glitches en met name screen tearing (langzaam laden van textures) en ook texture pop-ups komen ontzettend veel voor. Zelfs in de menu’s van het spel verandert je karakter van een eentonig ventje van 1 kleur naar een gedetailleerde soldaat, iets wat absoluut niet moet kunnen. Toch heeft Slant Six het voor elkaar gekregen om ondanks deze slechte grafische kwaliteiten de game belachelijk lange laadtijden te geven, zelfs na een installatie van maar liefst 2,3 gigabyte welke ook nog eens tergend lang duurde.

Verslavend

Naast al die negatieve punten heeft de game wel twee ontzettend grote pluspunten en dat zijn de gameplay en de verslavingsfactor. De potjes zijn extreem goed uitgebalanceerd en ontzettend spannend om te spelen. Met een nachtkijker in een gebouw een stel gijzelaars beschermen, overdag op een plein een bomtas oppakken, of met je team een gebied verzekeren en het proberen vast te houden tot het einde van de ronde. Dit zijn enkele voorbeelden van de verslavende speelmomenten die zich vaak voordoen online. In deze game draait het ook echt om skill, hier geld niet de ‘First see, first kill’ regel, en dit doet de gameplay alleen maar ten goede. Het draagt bij aan een spannende sfeer, en zorgt er ook voor dat je goed moet samenwerken en opletten. Dit alles zorgt ervoor dat je maar wil blijven spelen, en niet kan wachten tot de game klaar is met laden of het volgende potje alweer start. De drang om te spelen is dus aardig sterk.

Conclusie

Socom Confrontation gaat op een hoop vlakken aardig de mist in, het doet grafisch onder aan een hoop games op dit moment, en het ranking systeem is om bij te huilen. Toch maakt de gameplay, sfeer en de verslavingsfactor onzettend veel goed. De game is ontzettend leuk om te spelen, en de drang om opnieuw een potje te starten is behoorlijk sterk. S:C is al met al een leuke titel voor zijn prijs van 30 euro, maar het had vele malen beter kunnen zijn.

Pluspunten:

  • Gameplay
  • Grote Community
  • Verslavingsfactor

Minpunten:

  • Grafische gedeelte
  • Ranking Systeem
  • Ontbreken tutorial