Waarschijnlijk zit het gewoon in onze persoonlijkheid gebakken, maar verwoesting blijft de mens fascineren. Eerdere games hebben al een gooi gedaan naar de titel meest destructieve game, waarvan het meest bekende voorbeeld toch wel Battlefield: Bad Company betreft. Wil je weten of andere ontwikkelaars zich moeten schamen in vergelijking met Red Faction: Guerilla? Lees dan nu onze review van deze destructieve game.

Earth Defense Force op Mars?
Het verhaal van de game begint een beetje snel naar onze mening. Je start de game en je zit meteen in een cutscène en enkele seconden later ben je al bezig met een snel in elkaar gezette tutorial. In ieder geval weet je nu dat je naam Alec Mason is en je gewoon een aardig zakcentje op Mars moet verdienen door in de verschillende mijnen te werken. Wanneer je de tutorial uitspeelt zul je zien dat je broer vermoord wordt door een groepering genaamd de Earth Defense Force (EDF). Deze terroriseert de planeet waar je een aantal seconden geleden nog vol moed een nieuwe baan aannam en dit is de reden om je bij de Red Faction aan te sluiten. Een andere groepering die vecht tegen de onderdrukking van de EDF en jij hebt maar één doel: de moord op je broer onderzoeken en wreken.

Omdat alles zo snel start duurt het even voordat je alles door hebt, het komt allemaal zo plotseling en snel op je af. Een hoop personages flitsen voorbij in de eerste niet al te lange cutscènes en als je de vorige delen van de Red Faction reeks niet gespeeld hebt is het verhaal wat te snel begonnen. Ook krijg je meteen een overweldigende keuze aan opties, een gigantische kaart van Mars met een nog groter aanbod aan logo’s, tekens en dergelijke. Pas na een aantal opdrachten zul je volledig gewend zijn aan de schaal van de game. Een iets grotere en duidelijkere tutorial was wel op zijn plaats geweest.

De tent afbreken
De destructie is meer dan een verkoop gimmick, letterlijk alles kan met de grond gelijk worden gemaakt op voorheen ondenkbare wijze. Zo realistisch als het destructiemodel van Red Faction: Guerilla is nog nooit gezien. Elk gebouw of object in de game kan op één of andere wijze gesloopt worden. Wanneer je bijvoorbeeld een grote schoorsteen ziet, ga dan als een houthakker aan de kant van het massieve stuk steen met je sloophamer los. Wanneer je vaak genoeg op de stenen hebt geslagen zal de schoorsteen langzaam gaan overhellen en uiteindelijk omvallen en zich in duizenden stukken over de grond verspreiden. Gebouwen gaan er even makkelijk aan, een paar goed gemikte slagen op de steunpilaren van een kantoor en het is er geweest. Ook opvallend is het oog voor detail, er verdwijnen geen standaard stukken wanneer je wapentuig los gaat op de bouwsels, maar er verdwijnen duidelijk precieze stukken naar grote en kracht van je wapen. Een mokerslag en er is ook een gat naar de schade die deze kan aanrichten, er verdwijnt niet zomaar toevallig een plaat die in de buurt van de klap zat. Een knap staaltje kunst dat Volition zonder merkbare frameproblemen op je scherm weet te toveren.

Missies en co
De game is een free roaming zoals GTA IV. De kaart van Mars is in een zestal gebieden opgedeeld en op elk gebied staan een aantal thuisbasissen van de Red Faction. Elk logo of symbool op de kaart is een object of opdracht. Zo zijn er de verhaal missies, maar heb je ook zo’n 104 Red Faction opdrachten. Deze verschillen van het bevrijden van leden van de groepering tot het neerleggen van gebouwen binnen een bepaalde tijd met een select aantal hulpmiddelen. Op geen enkel moment krijg je echt het gevoel dat de game eentonig is aangezien je door het free roam aspect de missies op verschillende manier kunt spelen.

Het vrijspelen van een nieuw gebied gebeurt door het moraal te winnen van de lokale bevolking en door het verdrijven van de EDF uit het oude gebied. Dit moraal en EDF-percentage veranderd naarmate je meer missies of meer acties doet voor het volk. Zo is het mogelijk rood gemarkeerde gebouwen te slopen waardoor de EDF telkens minder plek heeft om zijn soldaten te onderbrengen, wat je weer wat populairder maakt bij het volk. Echter doodt je tijdens dit soort acties per ongeluk een burger, dan neemt het moraal af, waardoor je weer nieuwe acties moet uitvoeren.

Schroot is wel wat waard
De game kent een betalingsmiddel waarmee alles gekocht moet worden, namelijk schroot. Tijdens het slopen van gebouwen en dergelijke vallen er met regelmaat blauwe stukken ‘Salvage’ op de grond. Wanneer je dit opraapt krijg je na een tijdje een flinke portemonnee welke je kunt uitgeven op je thuisbasis. Het is mogelijk om upgrades voor je wapens te kopen, zoals een sterkere variant van de sloophamer of een grotere magazijncapaciteit voor je geweer. Bescherming voor jezelf is ook een van de producten die aangeboden wordt.

Echter zijn nieuwe wapens meestal de reden waar je portemonnee lichter van wordt. Er zitten een paar belachelijk vette wapens in het aanbod dat je naarmate je vordert in het spel vrij speelt. Zo heb je de grinder, een wapen dat messcherpe draaiende schijven op je vijand afvuurt of de Arc Wielder, een draagbare stroomcentrale welke je los mag laten op de EDF. En ook een van de allermooiste wapens van de game is de Nano Rifle. Na een bepaald punt in het verhaal kun je dit wapen kopen, wat in feite kleine zwarte gaten op je vijanden afvuurt. Alles wat ermee geraakt wordt zal langzaam verdwijnen, zo kun je er dus ook op afstand gebouwen mee vernietigen.

Gameplay en Geluid
De controls zijn niet al te moeilijk en dat is maar goed ook zo. Echt moeilijke combinaties zul je niet tegenkomen, wat het slopen alleen maar gemakkelijker en leuker maakt. Lopen, bewegen en dergelijke gaat gewoon met de analoge sticks en andere acties gebeuren met de achterste knoppen op de controller. Soms komen de figuren nog even te pas, maar meestal is dit wanneer er herladen moet worden. Dit simpele maar effectieve systeem is geen minpunt, maar ook geen pluspunt.

Het geluid van de game is oké, geen fouten opgevallen, maar het geluid is ook niet bijster bijzonder. Het is zoals het hoort, geen bioscoop ervaring maar wel de standaard die tegenwoordig verwacht wordt in een game. Variatie in geluiden ten top, maar het is niet zo dat kogelschoten bijvoorbeeld reageren op de omgeving of dat explosies anders klinken binnen in een gebouw dan op een woestijnvlakte.

Openbaar Vervoer op Mars
Mars heeft in de game een behoorlijk groot landschap en zoals in vele free roaming games zul je verschillende voertuigen tot je beschikking krijgen om je mee te verplaatsen. Dit kan verschillen van een tot de tanden bewapende Humvee tot een simpele snelle futuristische taxi. De voertuigen op de planeet zijn over het algemeen redelijk het zelfde, al zul je in elk gebied enkele voertuigen tegen komen die uniek voor dat stuk land zijn.

Een van beste ‘vervoermiddelen’ in de game zijn de Walkers. Drie verschillende soorten bestuurbare robots staan verspreid over het landschap en hebben elk hun eigen functies. Wat wel kenmerkend is voor de metalen monsters is de mogelijkheid tot destructie, dit voelt namelijk beter dan met wat dan ook in de game. Zomaar even een vijandige basis binnenlopen en letterlijk gebouwen verscheuren door er slechts doorheen te lopen voelt goed en smaakt elke keer naar meer. In combinatie met wapens of armen waarmee je kunt slaan zijn alleen deze schepsels al een reden om Red Faction: Guerilla te kopen.

Destructie met meer spelers
Ook bevat de titel een welbedachte multiplayer modus. Een deel van de game dat niet de benodigde aandacht heeft gekregen richting het publiek aangezien ook dit deel van de game behoorlijk strak in elkaar steekt. Er zijn een aantal verschillende speelmodussen waaronder het bekende deathmatch en capture the flag. Echter is het uniek voor de multiplayer dat er een soort van rugzakken met krachten verspreid staan over het slachtveld. Dit is bijvoorbeeld een jetpack, of een schild. Er zijn zo’n 10 verschillende backpacks beschikbaar wat voor een lekker uitgebalanceerd potje zorgt. In combinatie met een aantal nieuwe wapens die je niet in de singleplayer zult vinden, en een hoop unlockables, zorgt dit nog voor vele uren speelplezier.

Bovendien staat op het schijfje ook nog een Wrecking Crew modus, hier krijg je de kans om samen met vier vrienden (die wel bij je op de bank moeten zitten overigens) zoveel mogelijk schade aan te richten binnen een bepaalde tijd. Het werkt op een soort combo systeem en de persoon met de meeste punten wint logischerwijs. Een leuke extra, welke net dat beetje leuker was geweest als het online ook mogelijk was.

Conclusie
Red Faction: Guerilla is absoluut je geld waard, het is een van die stille toppers welke men in deze periode van InFamous en Prototype een beetje is vergeten. De game bied het beste destructiemodel ooit gezien, wat enorm veel uren plezier op levert. Met een groot aantal missies en stuff to do zul je gegarandeerd vele uren kwijt zijn aan de game. De multiplayer gooit hier nog een schepje bovenop en zorgt voor een ervaring die je geld meer dan waard is. Het enige grote minpunt van de game is de snelle start, maar die nemen wij maar voor lief. Want oh man, wat een topper is Red Faction: Guerilla.

Pluspunten:

  • Destructiesysteem is fenomenaal
  • Speelduur door aanbod opdrachten
  • Walkers voelen geweldig aan
  • Uitgebreide multiplayer met toffe krachten

Minpunten:

  • Snelle start van de game
  • Geen online wrecking crew